Het een kan eigenlijk niet zonder het ander. Hoe donker en stil is de uitgang op de vrijdagavond als we gedenken hoe zwart de nacht was en hoe groot het lijden van onze Heer. Het licht dooft en even lijkt het alsof de ellende en de duisternis het laatste woord hebben in deze wereld. Totdat zaterdag na een stille ingang de woorden klinken: Hij is opgestaan, Jezus Leeft. Het licht heeft de duisternis voor eeuwig overwonnen. ‘Want alzo lief had God de wereld dat Hij Zijn eniggeboren Zoon gezonden heeft. Opdat ieder die in Hem gelooft niet verloren gaat maar eeuwig leven heeft.’ De cantorij zingt uitbundig; kaarsen worden ontstoken en doorgegeven. Het is feest.

De verbondenheid in de eeuwenoude van oudsher Hervormde kerk is groot. Sowieso is het al een belevenis om de kerk van binnen te zien. Delen van eeuwenoude fresco's zijn zichtbaar in het koorgedeelte dat volgens kenners stamt uit het midden van de elfde  eeuw. De kerk is verreweg het oudste monument van Westergeest en behoort tot de belangrijkste monumenten van middeleeuwse bouwkunst van het land. De gemeenteleden komen uit Oudwoude, Veenklooster, Triemen en Westergeest.

Hoewel ik geen lid ben van de gemeente, voel ik me er toch erg thuis. Niet in het minst omdat ik een groot deel van de aanwezigen herken als dorpsgenoot. Net als dominee De Boer, die me vriendelijk toeknikt als ik op het laatste moment nog naar binnen schuif. Omringd door bekenden voel ik me opgenomen in rituelen die me wel bekend zijn, maar die niet meer eigen zijn. Het avondmaal op zaterdagavond is een feest dat we gezamenlijk vieren. In de stilte is er alle ruimte voor ontmoeting met God. In de aanbidding juichen we met oude gezangen en liederen van Gods genade. Zo smaakt een dienst in de eigen dorpskerk verrassend naar meer.   

Margreet van der Molen